Dramatis personae:

•  Armiger Dulcesnuces (“Mr. Praline”)
• Tabernarius

 Emptor tabernam, quae delicias vendit, intrat:

Armiger Dulcesnuces: Salve, questum referre volo.

(Tabernarius nihil respondit)

Arm. D: Salve, Domina?

Tabernarius: Quid significas, “domina”?

Arm. D: Me paenitet, gravedine laboro. Questum referre volo!

T: Claudituri sumus, ut prandium edamus.

Arm. D: Noli sollicitari de isto, puerule. Volo quereri de psittaco, quem  non abhinc semihoram emi, ex tabernula ipsa.

T: Oh, etiam, Caeruleus Norvegensis … Quid …. Quid sollicitudo est sibi?

Arm. D: Te dicam quid sollicitudo sit sibi, puerule. Est mortuus, id est quid sollicitudo est sibi!

T: Minime, minime … requiescit.

 

Arm. D: Attende, amicule, psittacum mortuum novi quandocumque unum video et ego unum inspiciens in praesentia.

T: Non, non est mortuus … requiescit! Avis mirabilis, Caeruleus Norvegensis nonne? Recte. Plumae speciosae!

Arm. D: Plumae sunt non ad rem. Talis est mortuus qualis saxum est.

T: Non, non, non, non, non ita! Requiescit!

Arm. D: Bene quidem, si requiescit, eum excitabo! (clamans in carcerem) Salve, Armiger Polly Psittace! Est mihi os, quod est optimum recensque, sepiae pro te, si tu …

(Tabernarius carcerem uerberat)

T: Aspice: movit!

Arm. D: Non movit, tu carcerem verberavit!

T: Numquam feci!

Arm. D: Fecisti!

T: Ego numquam, numquam ullum feci …

Arm. D: (clamans et usque carcerem verberans) SALVE POLLY!!  Audi! Audi! Audi! Hic est arcessitus tuus hora quarta ut excitas!

(Psittacum e carcere rapit et caput eius ad mensam pulsat. In aere iacit et cadentem in solum aspicit)

Arm. D: Nunc, eum est quem nomino psittacum mortuum.

T: Minime, minime … est stupens!

Arm. D: Stupens!?

T: Ita vero. Tu eum stupebas, dum excitat! Caerulei Norvegenses facile stupebuntur, Dux.

Arm. D: Nunc attende, amicule. Certe haec hactenus habui. Iste psittacus est obitus, definite. Quando eum emi non abhinc semihoram tu mihi asseverauisti eum esse penitus immotum quod defessus et imbecillus sit postquam diu striduisti.

T:  Ita est … est … probabiliter aditibus tabescit.

Arm. D: Tabescit?! … aditibus?! Tu nugaris. Attende: quare supinus cecidit simulac eum domum tuleram?

T:  Caeruleus Norvegensis in tergo iacere malvult. Avis mirabilis, nonne, Armiger? Plumae speciosae!

Arm. D: Attende: cum domum tulissem, licet mihi inspicere istum psittacum; inveni rem solam quare in pertica sederat esse quippe qui illic affixus esset.

(Est mora)

T: Ita vero illic affixus est! Si istam volucrem non affixissem, ad cancellos appropinquavisset, eos a rostro flexisset et … voom! feeweewee!

Arm. D: “Voom”ne? Amicule, haec volucris non “voom” possit si retiarius eum persequeret. Supremum diem obiit, hercle!

T: Minime, tabescit!

Arm. D: Non tabescit! Transivit! Iste Psittacus non est! Esse desinit! Animam exspiravit venitque ut Creatorem obiret! Cadaver est! Vita sibi deest, requiescit in pace! Si non in pertica affixisses, belles perennes sursum pelleret. Rationes corporis sunt prateritae! E ramulo est! Situlam calcitrauit, e hac lacrimarum valle claudicauit. Ludo scaenico plausum dedit et chorum angelorum iunxit! HIC EST QUONDAM PSITTACUS!

(Est mora)

T: Quin etiam, manifestum est igitur me oportere eum substituere. (Post mensam oculis percurrit) Ignosce mihi, Armiger, in tergo tabernae inspexi, et prorsus psittacis desunt.

Arm. D: Iam teneo – fingere in mente possum.

T: Est mihi limax.

(Est mora)

Arm. D: Petam: loquiturne?

T: Nnnnon multum.

Arm. D: Ergo vix est vicarius, hercle!?

T: Minime, puto. (se pudet, pedes inspicit)

Arm. D: Agedum?

(Est mora)

T: (submissa uoce) Visne redire domum meum?

Arm. D: (circumspiciens) Quidem, profecto.