Dramatis personae:

•  Armiger Dulcesnuces (“Mr. Praline”)
• Tabernarius

 Emptor tabernam, quae delicias vendit, intrat:

Armiger Dulcesnuces: Salve, questum referre volo.

(Tabernarius nihil respondit)

Arm. D: Salve, Domina?

Tabernarius: Quid significas, “domina”?

Arm. D: Me paenitet, gravedine laboro. Questum referre volo!

T: Claudituri sumus, ut prandium edamus.

Arm. D: Noli sollicitari de isto, puerule. Volo quereri de psittaco, quem  non abhinc semihoram emi, ex tabernula ipsa.

T: Oh, etiam, Caeruleus Norvegensis … Quid …. Quid sollicitudo est sibi?

Arm. D: Te dicam quid sollicitudo sit sibi, puerule. Est mortuus, id est quid sollicitudo est sibi!

T: Minime, minime … requiescit.

 

Arm. D: Attende, amicule, psittacum mortuum novi quandocumque unum video et ego unum inspiciens in praesentia.

T: Non, non est mortuus … requiescit! Avis mirabilis, Caeruleus Norvegensis nonne? Recte. Plumae speciosae!

Arm. D: Plumae sunt non ad rem. Talis est mortuus qualis saxum est.

T: Non, non, non, non, non ita! Requiescit!

Arm. D: Bene quidem, si requiescit, eum excitabo! (clamans in carcerem) Salve, Armiger Polly Psittace! Est mihi os, quod est optimum recensque, sepiae pro te, si tu …

(Tabernarius carcerem uerberat)

T: Aspice: movit!

Arm. D: Non movit, tu carcerem verberavit!

T: Numquam feci!

Arm. D: Fecisti!

T: Ego numquam, numquam ullum feci …

Arm. D: (clamans et usque carcerem verberans) SALVE POLLY!!  Audi! Audi! Audi! Hic est arcessitus tuus hora quarta ut excitas!

(Psittacum e carcere rapit et caput eius ad mensam pulsat. In aere iacit et cadentem in solum aspicit)

Arm. D: Nunc, eum est quem nomino psittacum mortuum.

T: Minime, minime … est stupens!

Arm. D: Stupens!?

T: Ita vero. Tu eum stupebas, dum excitat! Caerulei Norvegenses facile stupebuntur, Dux.

Arm. D: Nunc attende, amicule. Certe haec hactenus habui. Iste psittacus est obitus, definite. Quando eum emi non abhinc semihoram tu mihi asseverauisti eum esse penitus immotum quod defessus et imbecillus sit postquam diu striduisti.

T:  Ita est … est … probabiliter aditibus tabescit.

Arm. D: Tabescit?! … aditibus?! Tu nugaris. Attende: quare supinus cecidit simulac eum domum tuleram?

T:  Caeruleus Norvegensis in tergo iacere malvult. Avis mirabilis, nonne, Armiger? Plumae speciosae!

Arm. D: Attende: cum domum tulissem, licet mihi inspicere istum psittacum; inveni rem solam quare in pertica sederat esse quippe qui illic affixus esset.

(Est mora)

T: Ita vero illic affixus est! Si istam volucrem non affixissem, ad cancellos appropinquavisset, eos a rostro flexisset et … voom! feeweewee!

Arm. D: “Voom”ne? Amicule, haec volucris non “voom” possit si retiarius eum persequeret. Supremum diem obiit, hercle!

T: Minime, tabescit!

Arm. D: Non tabescit! Transivit! Iste Psittacus non est! Esse desinit! Animam exspiravit venitque ut Creatorem obiret! Cadaver est! Vita sibi deest, requiescit in pace! Si non in pertica affixisses, belles perennes sursum pelleret. Rationes corporis sunt prateritae! E ramulo est! Situlam calcitrauit, e hac lacrimarum valle claudicauit. Ludo scaenico plausum dedit et chorum angelorum iunxit! HIC EST QUONDAM PSITTACUS!

(Est mora)

T: Quin etiam, manifestum est igitur me oportere eum substituere. (Post mensam oculis percurrit) Ignosce mihi, Armiger, in tergo tabernae inspexi, et prorsus psittacis desunt.

Arm. D: Iam teneo – fingere in mente possum.

T: Est mihi limax.

(Est mora)

Arm. D: Petam: loquiturne?

T: Nnnnon multum.

Arm. D: Ergo vix est vicarius, hercle!?

T: Minime, puto. (se pudet, pedes inspicit)

Arm. D: Agedum?

(Est mora)

T: (submissa uoce) Visne redire domum meum?

Arm. D: (circumspiciens) Quidem, profecto.

Dramatis comoediae:

• Antonius Hancock
• Medicus

Antonius Hancock (homo gloriosus et indoctus) ad valetudinarium advenit donandi sanguinis causa. Nunc medicus ab eo globum parvum sanguinis petit …

Medicus: Ostende manum tuam, si vis. (Antonius manum ostendit. Medicus acum apprendit) Nunc, hoc non tibi nocebit. Sentiet modo punctum tenue in acumine digiti. (Paratus, perversis oculis, Antonius resilit. Medicus digitum cum acu ferit).

Antonius: (assurgens dum medicus sanguinem ab acu illinit in vitream tabulam) Esto, valere iubebo, gratias ago tibi maximas, quotienscumque plus voles, noli haesitare ut nuntium mihi mittas.

Medicus: Quo properas?

Antonius: Ut theam et biscoctos* petam.

Medicus: Opinatus sum te hic venisse ut aliquid sanguinis donares?

Antonius: Eum habueras.

Medicus: Est modo macula.

Antonius: Fortasse tibi est macula, mi sodalis, sed missello cuidam vivi aut mortis interest.

Medicus: Minime, minime, minime. Sumpsit solum specimen exiguum ut id perscrutarem.

Antonius: Specimen quoddam? Quantum itaque petis?

Medicus: Unum sextarium peto, sane.

Antonius: Sextariusne? Insanissimusne factus? Oh, profecto iocaris.

Medicus: Sextarius unus in more est quantitas.

Antonius: Itane vero, cogitas me credere tibi? Veni huc e re publica fideque sua. Non recuso quin copiam moderatam dem, sed sextarium – quin etiam est paene brachium plenum. Non recuso istam quantitatem (digitum exhibit), sed non huc usque, sodalis mi (aliquantulum infra umerum demonstrat), me paenitet. Cum brachio vacuo non deambulo pro quovis. Scilicet, extra iocum …

Medicus: Armiger* Hancock, certe parum intellectus habes de rationibus corporis humani. Non tibi erit brachium vacuum, aut vacuum quodlibet. Sanguis motum circularem perpetuo habet. Homo sanus et valetudine bona donare sextarium unum potest neque aliquando aegrescit. Te octo sextarios sanguinis possidere, scito.

Antonius: Vide, amicule, quisque genere suo occupatus sit, concedo tibi, sed si ego octo sextarios habeo, sane mihi octo opus est, necque septem, quos habebo postquam tu mecum perfeceris. Minime, me paenitet, fallor, erro. Alio operam dabo, praefectus vehiculorum fiam.

Medicus: Certe, non cogere possum ut sanguinem tuum donares, sed dolendum est – AB Negativus es.

Antonius: Estne malum?

Medicus: Minime, tu es Rhesus-positivus.

Antonius: Rhesusne? Nonne simiae sunt? Homo audax! Quid insinuas? Non huc veni ut maledicerer a vespertilione iusto qui sanguinem sugit.

 Medicus: Armiger Hancock, id est genus sanguinis tui. AB Negativus. Unum rariorum est omnium generum sanguinis.

Antonius: (gaudens) Itane?

Medicus: Ita est. Rarissimum.

Antonius: Oh, sane, hoc rem colore novo depingit. Scilicet, si unus sum inter paucos fontium, id omne quis non condere vult, si ita loquar. Non paganus sum. Rarissimumne?

Medicus: Crede mihi, erit tibi nihil aegritudinis, inopiam implebis statim.

Antonius: Oh, esto, id agam. Nobis AB-Negativis cohaerendum est, mihi videtur. Talis caterva parva qualis nos, fortasse persecuti simus.

Medicus: Gratias ago maximas, Armiger Hancock, gratissimus sum. Ad lectum transi, si tibi placet, ut iaceas. Res erit non duiturna. Postea requiesces pro semihora tum exeas. (Antonius in lecto iacet. Nutrix apparatum ad exprimendum sanguinis propellit. Antonius trepide spectat.) Tolle manicam tuam. (Antonius eam tollit. Medicus apparatum parat, tunc brachium nudum Antonii cum lana gossypini deterget.

Antonius: Curae est, tu quid genus es?

Medicus: Genus A.

Antonius: (irridens) Euge.

Medicus: Nunc, hoc non tibi nocebit … relaxa. (Antonius se durat, iussus relaxat, tum recedit vultu distorto dum acus eum ferit. Braccium suum spectat, tunc debilitans caput in latus vertit.)

*biscoctos – English biscuit from Latin bis coctus, ‘twice-cooked’

*Armiger – ‘Esquire’